The Inventor of Email ...VA Shiva Ayyadurai

The Inventor of Email ...VA Shiva Ayyadurai
Says that,

Innovation can occur, any place, any time, by anybody

Innovation can occur, any place, any time, by anybody. - See more at: http://www.inventorofemail.com/#sthash.l2VMEv5T.dpuf

Weight

கனம்

"தாத்தா,
யானை தெரியல"
என்றது திருவிழா  கூட்டத்தில்  எட்டி, எட்டி பார்த்த  குழந்தை,
"இரு இரு தூக்கி கண்பிகிறேன்" என்றார்  தாத்தா.
யானை எவ்ளோவ் கனம் தூக்கிருவியா?"
என்றது குழந்தை.

Che Guevara!

'விளைவை ஏற்படுத்தாத எந்த வார்த்தையும் வீண்’. இந்த வாசகத்தைச் சொன்னவர் சேகுவேரா!''

Sadhguru Jaggi Vasudev quotes Source: http://rememberwhoweare.wordpress.com/2011/09/23/sadhguruquotes/

Sadhguru Jaggi Vasudev quotes

1)  Life is far beyond meaning, Life is beyond meaning and that’s why it is so beautiful
2)  When you wanting to know some thing is so Intense that you are willing to die for it, then knowing is not far away.
3) If you are rooted in reality there will be no fear.
4) Intelligence is like a flashlight. If you flash it, it’ll just show you what’s in front. Knowledge is like a projector; if you switch it on, it projects its own story. Now, if you came with a flashlight and you flash it on these paintings here, you will see the paintings just the way they are. If you came with the projector, which also has light in it, and you turned it on; you don’t see the paintings. You will see something else, maybe Jackie Chan fighting. That’s the difference between knowledge and intelligence.
5) Religions of the world are not bout one man’s belief against another, but an opportunity for all humans to each to their common ultimate source.
6) The fear is simply because you are not living with life, You are living in your mind.
7) Whatever is your highest, you just contemplate upon that. Your inner and outer purity will happen naturally.
8) Being with a Master is never comfortable, because He will break all your limitations, all your ideologies.
9) Man needs  entertainment simply to hide his madness. If he was perfectly sane, he would not need entertainment. He could  just sit  and watch this bamboo grow. He does not really need entertainment
10) Till something becomes a reality in our life, if we talk about it, it amounts to lying. The whole world is lying to themselves and to everybody about God.
11) People have come to the conclusion that body means pain. And yet, just the right food, practices and a little change in attitude, and this body becomes a miracle.
12) Once the stillness comes into your life, then the mind also becomes absolutely still. When your mind becomes still, your intelligence explodes.
13) You can be deeply involved with everything, but still not be identified with it any more.
14) When your happiness is dependant upon what is happening outside of you, constantly you live as a slave to the external situation.
15) If you are truly a seeker of Truth, Truth can not hide from you. It is in the Lap of truth that you have happened. Most people who claim to be seekers are only seeking security, solace, or the fulfillment of their desires.
16) The moment you make a conclusion, as to what should be at the other end, you are no more a seeker you are a vested interest.
17) Do not try to live by morals, ethics, slogans. These are all very poor substitutes for awareness. Be couscious and aware, you will see life the way it is.
18)  You’re just an imitation of what is around you, it’s just that you don’t imitate one person; you take bits and pieces of hundred people and make yourself.
19) Being with a Master is never comfortable, because He will break all your limitations, all your ideologies.
20) If you can joyfully accept the consequence, do what you want; if it is that you will cry when the consequence comes, better be conscious about what you do.
21) Just Desire the Hightest in Life. All Your Passions, direct them to the Highest. Even if you get Angry, direct it only towards Shiva. Even with your Passion, that’s the way to do it. Every bit of energy that you have, you expend it by making it into desire, passion, fear, anger, and many other things. May be these emotions are not in your hands for now, but channeling them in one direction is in your hands.
22) May be when you are angry then you cannot be loving, you cant suddenly turn your anger into love, but the anger itself can be directed.
23) A humanity which has done nothing for its inner well being – how can it create external well being? How do you expect it to work?
24) Whenever you are happy, the real source of happiness is within you. It bubbles up. It is just that you are looking for an external stimulus to make you happy.
25) A genuine seeker, a person who develops an urge within, will always find his Guru. He may find it in a man, in a woman, or he may find it even in a rock. He will definitely find it somewhere, there is no doubt about it.
26) If a man is intelligent everything that happens is an opportunity; if a man is stupid everything that happens is a disaster.
27) The guru is someone who continuously punctures your ego, yet is your friend.
28) If you really want better situations to live in for yourself and everybody, you must stop playing petty politics within yourself and around yourself.
29) Only when you truly start seeking what is beyond the physical body, the spiritual processes open up for you.
30) Positive thinking is about trying to escape reality. It’s about wanting to look at one side of life, and missing out on another. You may ignore the other, but the other will not ignore you. Right now, you can choose to ignore a black cloud in the sky, but it’s not going to ignore you.
31) When any being calls or really yearns, the existence answers. If the thirst within you is strong enough, God always answers.
32) Higher dimensions of Awareness means Higher dimensions of energy.
33) When you just look at the long term span of this creation, you are just a tiny happening. But you think too much of yourself, that is the biggest problem.
34) If you want to know the joy of activity, first and foremost thing is that you must know how to give yourself to activity with total abandon.
35) The world is trying to do so many things. We’re trying to go to the moon, to Mars, but, fundamentally, I feel the most important thing is human consciousness, the quality of life here. How happy we are here simply depends on how we are within ourselves.
36) Fundamentally, the only thing you can give is yourself.
37) Blissfulness is not a rare visitor in your life, blissfulness is your constant companion, because that is the nature of your being.
38) Spirituality is about acting out of your inner humanity, if you go deeper, you’ll be acting out of inner divinity.
39) As many colors of the rainbow are an outcome of one pure light, many religions of the world are an expression of the same divine source.
40) The word ‘guru’ means dispeller of darkness.
41) What you know as the highest, you just seek that. It doesn’t matter whether it is going to happen or not going to happen, simply living with the vision itself is very elevating, is itself very liberating, is itself a very joyous process for any person.
42) Every human being is a unique human being.
43) When your Sadhana (Spiritual Practice)  is based on hope and fear, you won’t attain to anything.
44) Do your Sadhana (Spiritual Practice)  joyfully, not with the hope of making it or the fear of not making it. Just do it joyfully.
45) You are not using your intelligence to reach the peak of your consciousness, to become peaceful and loving. You are using your  intelligence to drive yourself crazy.
46) You know everything about the world, but you do not know anything about yourself. This is a ridiculous way to live.
47) Spiritual process does not mean looking up, or looking down, or looking around. It is about looking inward.
48) When it is no more about you, you can live your life and do your life in total abandon; because there is nothing to gain nothing to lose.
49) You being too involved with your mind and emotion means you are too enamored with your own creation, you have no time for the creation of the creator.
50) Because you do not know how to keep your systems in balance, because you can’t handle reality, you succumb to positive thinking. You want to skip the negative and just think positive. What you pursue will not be the strongest point in you. What you try to avoid becomes the basis of your consciousness. Positive thinking can have some psychological relevance, but no existential relevance whatsoever.
51) If you look at the organization, capability and the certainty with which a simple ant is conducting its life, you will see you are quite stupid.
52) Wanting to be special is a sickness, it is taking a huge toll on life. In trying to be special, people are doing all kinds of ridiculous things.
53) The greatest crime that you can do to humanity is to teach your children that suffering is a part of their life. You have taken away the possibility of them being joyous human beings.
54) In relinquishing the limited, the unlimited becomes yours, But the price is, what is YOU does not exist anymore.
55) When who you are and what you are is not decided by any external forces, then you are in dignity.
56) If you are not half hearted, if you are a full blooded involvement with everything that you are doing you will see every simple thing is a miracle.
57) When you become meditative, you will see, your intellectual capabilities will increase many times more than what it is right now. Not because meditation makes you intelligent, but because meditation clears up the mess, the muck that’s gathered on the glass of the flashlight. As your meditation deepens, it just clears up the muck more and more and the flashlight becomes more and more powerful. It shows you things more and more clearly.
58) Whether we are talking about Kundalini or simple plain energy as in the English language, it’s basically about raising ourselves to a higher level of energy. What you call ‘life’ itself is energy. So, if you want to function on a higher plane of life, you need a higher level, a higher quality of energy.
59) The contradiction within a human being is simply because he is trying to mentally figure out things that he has not experienced.
60) Only when people begin to thing beyond their own wellbeing, something beautiful is possible in the society.
61) Exploration is what is needed – not ideology. Ideology means you have made your summary of life. If life can be summed up, it is not worth living.
62) If you are aware that you are a nobody and you act out your role, this is enlightenment.
63) Only when you are truly happy, you can be concerned about somebody. When you are unhappy you are only concerned about yourself.
64) Once you know how to be aware, once the neccessary awareness – to be away from your own body, to be away from your own mind – has come to you, don’t even bother about your karmas. Just see how to deepen this awareness.
65) We know how to go to the moon, but the tragedy is that we still do not know how to live on planet earth.
66) By fixing the outside, life can become comfortable and convenient. But human beings will not know well being unless they fix their interiority.
67) Once you have a thinking mind, a questioning mind, or a doubting mind, you should not talk about devotion. It just leads to enormous deception.
68) Confidence can do things for you but confidence without clarity is a big disaster on the planet.
69) The sign of intelligence is that you are constantly wondering. Idiots are always dead sure about every damn thing they are doing in their life.
70) Every human being is capable of living absolutely blissfully within himself. They have denied themselves this because they never looked at themselves.
71) What you can do and what you cannot do outside is always a question of capability. But when it comes to the inside it is just a question of willingness.
72) If you can bring love into your breath, into your step, into every act that you do, not towards anybody or anything; if you can just bring the longing to merge with everything around you, then creation will lead you on to the creator.
73) The past experience of life is ruling you from within. Unless you break this karmic grip there is no such thing as freedom in thought and action.
74) Essence of spirituality is that we are constantly aware of the oneness of who we are, at the same time we celebrate the uniqueness of the individual.
75) If you are not seeing life the way it is, you can only live by accident. You are a potential calamity and fear and anxiety is very natural.
76) Anything that does not enhance the possibility of life is of no consequence to the creation, or to the creator.
77) If you really pay attention to life, life will blossom within you. If you do not pay attention, you are somewhere else, then life could go wrong.
78) If you know that you are stupid, you wont attach too much importance to your thought. You will start looking at life and your intelligence will flower.
79) You claim that you love somebody, but if they dont fulfill your needs, you wont love them. I dont call this love, I call this mutual benefit scheme.
80) Everybody is making Choices; even their compulsions are their choices. Choices made in unawareness are compulsions. Let us say you get angry right now. It is your choice, actually, to be angry. Somewhere, you believe that’s the way to handle the situation, but the choice is made in such unawareness that is is a compulsion; it’s happening compulsively on a different level. So you are living by choice, but choices are made with out awareness – unconscious choices.
81) If you cultivate your body, mind, emotion and energy in the right direction, mediation will happen. It is not something that you do, it is a quality.
82) Everyday, twice a day if you are reminded that you will also die, then naturally you will move towards knowing higher dimensions of perception.
83) If your experience of life transcends the limitations of the physical, only then we can say you are spiritual.
84) Only if one makes himself available to higher and higher possibilies, then Grace can descend and do something that you yourself could never do.
85) If you have any intention of knowing or touching the ultimate in this life, then giving yourself in parts is no good.
86) A devotee has no other goal except to dissolve into his object of devotion. But you have your own personal agenda and still you call yourself a devotee.
87) Everybody has their own understanding, ideas, opinions of the world. They know these are not worth anything, yet they are not willing to keep it down.
88) Your desires and passions are just like this. If you try and fight with them, if you chop them, they will spill blood, and with every drop, a hundred or a thousand will come up. There is no point fighting them. Just educate your passions, educate your desires to flow in the right direction, that is all. You can never fight them. Fighting them will be futile, it will be a waste of life.
89) With every single action, consciously or unconsciously, people are trying to be happy. So one way, in this level of living, in this dimension of existence, happiness is the goal of everything that man is doing. But if you look at life, we have done so much in this world for our happiness. But all we have ended up with is creating more and more comfort and convenience-but not happiness.
90) Without working on human consciousness, trying to change social or national or global realities means there is no serious intention.
91) When we say everything is maya or illusion, maya does not mean it does not exist, maya simply means that you are not seeing it the way it is.
92) If YOU are not there, enlightenment is instantaneous. If YOU are there, you have to walk till you wear out.
93) In reality there is only Now. If you know how to handle this moment you know how to handle the whole eternity.

A advertisement

'ஒரு வெளம்பரம்...''

 கரகாட்டக்காரன் படத்தில் செந்தில் சொல்கிற இந்த டயலாக் வெறும் காமெடி அல்ல என்பதைப் பல சந்தர்ப்பங்களில் உணர்ந்திருக்கிறேன். சமீபத்தில் அருணகிரி அவர்களைப் பார்த்ததும் அப்படியான சந்தர்ப்பம்தான். கும்பகோணத்தின் குறுகலான தெரு ஒன்றில் பழைய ஓட்டுக்கட்டு வீட்டின் திண்ணையில் அவரைச் சந்தித்தேன். வீடு முழுக்க உடைந்த மரப்பெட்டிகள் குவிந்திருந்தன. கொல்லைக்கட்டில் பழைய சோடா மெஷின்கள் இரண்டு சிதிலமாகி நின்றன. சாவதற்கு முந்தைய நாள் கொல்லைக்கட்டு கயித்துக் கட்டிலில் ஜம்பு தாத்தா படுத்திருந்தது ஒருகணம் நினைவில் 'க்ளிக்’கடித்தது. 15 வருடங்களுக்கு முன்பு இதே வீட்டுக்கு வந்தபோது எப்படி இருந்தது..? கூடம் முழுக்கப் பன்னீரும் ரோஜாவுமாக ஒரு வாசனை... தடதடதடவென மெஷின்கள் ஓடிக்கொண்டேயிருக்க... குறுக்கும் மறுக்குமாக ஆட்கள் ஓடிக்கொண்டே இருந்த சித்திரம்... ஜரிகை வேட்டியில் வாய் நிறைய வெத்தலையும் ஜவ்வாது வாசமுமாக நடுக்கூடத்தில் நின்று சைகையில் மிரட்டிக்கொண்டு இருக்கும் அருணகிரி அய்யாவின் ஆகிருதி... எதுவும் இன்று இல்லை. 

இந்திய சுதேசி சிறுதொழிலின் ஒட்டுமொத்த இன்றைய சித்திரம்போல் இருந்தது அந்த வீடு. அருணகிரி அய்யாவின் சோடா, கலர், பன்னீர் சோடா என்றால், சுத்துப்பட்டில் அவ்வளவு பிரபலம்... ஒருகாலத்தில்! தஞ்சாவூர், கும்பகோணம், நாகப்பட்டினம் வரைக்கும் வியாபாரம் அள்ளும். கோயில் கோபுரம் போட்டு பக்கத்தில் ஒரு ரோஜாப் பூ வரைந்த ஸ்டிக்கர்கள் ஒட்டப்பட்ட பன்னீர் சோடா கிடைக்காத கடை இருக்காது. வெற்றிலையைக் குதப்பிக்கொண்டே திண்ணைத் தூணில் சாய்ந்தபடி, ''நீ இந்த சோடாவ எங்கயும் குடிக்க முடியாது... காவேரித் தண்ணிக்குன்னு ஒரு டேஸ்ட்டு இருக்கு... கோரையாத்து தண்ணின்னா இன்னும் விசேஷம்... அதானே நம்ம பெசல்...'' என்பார் அருணகிரி அய்யா. இப்போது அந்த கம்பெனியே இல்லை. அழுக்கு வேட்டியும் துண்டுமாக அய்யாவைப் பார்க்கவே மனசுக்கு ஒருமாதிரி இருந்தது.

''கம்பெனிய வுடு... இன்னுங் கொஞ்ச காலத்துல காவேரியே இல்லாமப் போயிருமோனுல்ல பயமாருக்கு... வர்றப்போ பாத்தியா... கம்னாட்டிப் பசங்க மணலா அள்ளி எப்பிடி கட்டாந்தரையாக் கெடக்குன்னு... ம்ம்ம்ம்'' - பெருமூச்சு விட்டபடி சிரித்த அருணகிரி அய்யாவிடம், ''கம்பெனி என்னாச்சுங்க..?'' என்றேன். அவர் முகம் ஏதேதோ உணர்ச்சிகளுக்குப் போனது. ''எல்லாம் போயிருச்சு தம்பி...'' என்றவர் கொல்லைப் பக்கமாக அழைத்துப் போனார். சிதிலமான மெஷின்களுக்குப் பக்கத்தில் போய் உட்கார்ந்துகொண்டு ஏதேதோ பேசினார். கடைசியாகச் சொன்னார், ''தம்பி இது விளம்பர உலகம்... டெண்டுல்கர், டோனி, விஜய், சூர்யானு எல்லாப் பயலுகளும் தெனம் தெனம் வந்து 'பெப்சி குடி’, 'கோக்கு குடி’னு ஆடுறான்... பாட்றான்... உருண்டு பொரள்றான்... இந்தப் பய மக்க அதைக் கேக்குமா... இந்த அழுக்கு வேட்டி அருணகிரி சொல்றதக் கேக்குமா? நாம என்ன செஞ்சோம்? இந்தா பாபநாசம் பக்கம் மோட்டார் செட்டு சொவத்துல எழுதி வெச்சதுதான் ஜாஸ்தி... கொமரிமுத்துவக் கொண்டாந்து வெளம்பரம் சொல்றதுக்குகூடத் திராணி கெடையாது... பெருமொதலாளி இல்லையேப்பா. எல்லாப் பயலும் இங்கிலீஸ் கம்பெனி ஐட்டத்துக்குப் போயிட்டான்... நம்ம யாவாரம் அப்பிடியே படுத்துருச்சு. ரெண்டு புள்ளைகளும் குடும் பத்தோட சூரத்துக்குத் துணி யாவாரம் பண்ணப் போயிட்டானுவோ. நா இப்பிடியே இந்த வூட்ல ஒண்டிக்கிட்டேன். தூங்குனா காதுக்குள்ள லொடலொடலொடனு சோடா மெஷின் ஓட்ற சத்தமா கேக்குது... எவ்வளவு நாளைக்குனு பாக்குறேன்.''

அங்கிருந்து திரும்பும்போதுதான் தோன்றி யது. அவர் சொன்னது எவ்வளவு உண்மை? நம் ஒவ்வொரு நாளும் எவ்வளவு விளம்பரங்களால் நிறைந்துகிடக்கிறது. விரும்பினாலும் விரும்பாவிட்டாலும் எத்தனை எத்தனை விளம்பர முகங்களும் குரல்களும் நம்மை ஆக்ரமித்துக்கொள்கின்றன? காபி, டீயில் இருந்து கட்டில் மெத்தை வரைக்கும் எதை வாங்குவது, எப்படி வாழ்வது என எல்லாவற்றையும் விளம்பரங்கள்தான் தீர்மானிக்கின்றன. இந்த தேசமே விளம்பரங்களில் மயங்கி, ஸ்பான்சர்களில்தான் இயங்குகிறது.

காலையில் கண்ணைக் கசக்கும்போதே கார்த்தியும் காஜல் அகர்வாலும் ஒரு காபியைச் சிபாரிசு செய்கிறார்கள். மட்ட மத்தியானம் டி.வி-யைப் போட்டால் 'மேனேஜர்’ கிருஷ்ணமூர்த்தி, டெல்லி கணேஷ், 'ஹோம் ஸ்வீட் ஹோம்’ திவ்யதர்ஷினியெல்லாம் செங்கல்பட்டு தாண்டி நின்றுகொண்டு ப்ளாட் வாங்கச் சொல்லி டார்ச்சர் செய்கிறார்கள். சாயங்காலமாகப் புதுப் படம் போடுகிற சாக்கில், 10 நிமிஷத் துக்கு ஒரு தடவை மூன்று விஜய் மொபை லில் பேசி, சரத்குமார் வேட்டி கட்டி நடந்து, தனுஷ§ம் விமலும் ஹேர் ஆயில் தடவி, அஞ்சலியும் தமன்னாவும் குத்து டான்ஸ் ஆடி... 'ஏன்டா வூட்ல இருக்கீங்க..? ஷாப்பிங் போங்கடா’ என வேப்பிலை அடிக்கிறார்கள். நடுநடுவே 'புரட்சிப் போராட்டம்’ என பிரபு நகைக் கடைக்குப் பண்ணுகிற விளம்பரத்தில் சே குவேரா, பகத்சிங்குக்கு எல்லாம் டவுசர் கிழிகிறது. ஊரே தூங்குகிற மிட்நைட்டில் பார்த்தால், தாடை வீங்கிய சஃபாரி பார்ட்டி ஒருவர் வீரிய லேகியத்துக்கு விளம்பரித்துக்கொண்டு இருக்கிறார். இன்னொரு சேனலில் ஒரு கொழுத்த டாக்டரும் கருத்த காம்பியரும் 'இதாங்க அமுக்ரா லேகியம்...’ எனக் கடுப்படிக்கிறார்கள். பின்னிரவுக்குப் பின்னும் ஒரு வெள்ளைக்காரிக்கு சிந்தாதிரிப்பேட்டை பெண்ணை டப்பிங் பேசவிட்டு, வீட்டுப் பொருட்களை விற்றுக்கொண்டு இருக்கிறார்கள். தொப்பையைக் குறைக்க டிப்ஸ் கொடுத்துக்கொண்டு இருக்கிறார்கள். உச்சகட்டமாக சிட்டி முழுக்க 'சினேகா-பிரசன்னா பிரிவுக்கு என்ன காரணம்..?’ என போஸ்டர் அடித்து ஒட்டியிருந்தார்கள்.

இருக்கிற பிரச்னையில் இது வேறா என எனக்கு போஸ்டரைப் பார்த்ததுமே வேர்த்தது. சொல்லிவைத்தது மாதிரி, ''என்ன பாஸு... சினேகா - பிரசன்னா பிரிஞ்சுட்டாங்களா? மேட்டரு நெஜமா பொய்யா? என்ன பிரச்னையாம்? நீ சினிமாக்காரன்தான? தெரியும்ல...'' என அடுத்தடுத்து போன்கள். ''இதெல்லாம் எதுக்குரா எங்கிட்ட கேக்குறீங்க..? சினிமாக்காரன்னா... சினேகா-பிரசன்னா வூட்ல செக்யூரிட்டியாவா இருக்கேன்? நானே பல பிரச்னைகள்ல சுத்திட்டு இருக்கேன்... நூத்தி எட்டுல போன் பண்ணிக் கேளுங்கடா...'' எனக் கடுப்பானேன். என் அண்ணிதான் சாப்பாடு போடும்போது சொன்னார், ''தம்பி... அது ஆடி மாசம் வருதுல்ல... அதுக்குத்தான் விளம்பரத்துக்கு அப்பிடிப் போட்ருக்காங்க!'' எனக்கு, 'இதெல்லாம் யாரு, எங்க உக்காந்துய்யா யோசிக்கிறது..?’ என ஆச்சர்யமாக இருந்தது. அதன் பிறகு மொத்த மீடியாவும் சினேகா-பிரசன்னாவைச் சுற்றி வளைத்து இந்த விளம்பரத்தைப் பற்றிக் கேள்விகள் கேட்க, அவர்களும் ஏகப்பட்ட விளக்கங்கள் கொடுக்க... அது செம ஹிட். எனக்கு எதற்கு இவ்வளவு விளக்கங்கள் எனத் தோன்றியது. இதற்கான பதிலையெல்லாம் அன்றே ஒரே வரியில் சொல்லிவிட்டானே தானைத் தலைவன் செந்தில்... 'ஒரு வெளம்பரம்!’

20 வருடங்களுக்கு முன்பு வரை, அம்பாஸிடர் காரில் மைக் கட்டிக்கொண்டு வருவதுதான் எங்கள் ஊரின் அதிகபட்ச விளம்பர யுத்தி. அப்படி எம்.ஏ. தமிழ் படித்த அண்ணன் சரவணனை மகாராஜா சில்க்ஸுக்கு பிராண்ட் அம்பாஸிடராகப் போட்டார்கள். 'மகாராஜா சில்க்ஸ்... தென்றலின் முதல் வரி, வசந்தத்தின் முகவரி... மகாராஜா சில்க்ஸ்’ எனக் கரகரவெனக் கவிதை எழுதி, மைக்கில் கூவியபடி அண்ணன் அண்ட் கோ வரும். நாள் முழுக்க கவிதையாகப் பொழிந்துவிட்டு, ராத்திரி 150 ரூபாய் பணமும் சாந்தி கடை பரோட்டாவுமாக முடியும் அந்த செஷன். 'ஜெமினி சர்க்கஸ்... குட்டி யானையின் சாகஸம் காணத் தவறாதீர்கள்... திலகர் திடலில் மாலை ஆறு மணி முதல் குடும்பத்தோடு கண்டு களிக்க... ஜெமினி சர்க்கஸ்...’ என அடுத்த ரவுசு ஆரம்பிக்கும்.

'' 'உலகம் சுற்றும் வாலிபன்’ படம் வந்தப்பலாம் ஆட்டோல மைக் கட்டிக்கிட்டு உங்க மாமன்தான் சுத்துனான். ஊருக்கு ஊர் நோட்டீஸ் போட்டே வெள்ளி விழா பாத்தாங்கள்ல... 'ஆட்டுக்கார அலமேலு’ வந்தப்ப ஊர் ஊரா அந்த ஆட்டைக் கொண்டுவந்தாங்க... கும்போணம் விஜயால கொண்டுவந்து நிப்பாட்னப்ப அப்பிடி ஒரு கூட்டம்... 'கூலிக்காரன்’ வந்தப்ப விஜயகாந்து வண்டி இழுக்குற மாரி தங்க கலர்ல செல செஞ்சி தேட்டருக்கு தேட்டர் வெச்சாங்க... 'ஆடிவெள்ளி’க்கு எங்க பாத்தாலும் அம்மன் செலையா வெச்சாங்க... இப்பல்லாம் அந்த ஹீரோ, ஹீரோயினே தியேட்டர் தியேட்டரா வந்தாக்கூட பாக்க ஜனம் வர மாட்டேங்குதே... அதான் டி.வி-ல எப்போ பாத்தாலும் வெளம்பரமா பாத்துக்கிட்டு கெடக்குல்ல...'' என்றார் ரவி சித்தப்பா.

உண்மைதான்! இப்போதெல்லாம் விளம்பரங்கள் 'சீ’ பட்டுவிட்டன. ஊரில் குழந்தை பிறந்த நாள், பூப்பு நீராட்டு விழா தொடங்கி எழவு வரைக்கும் எல்லாவற்றுக்கும் ஃப்ளெக்ஸ் பப்ளிசிட்டி பின்னிப் பிரிக்கிறது. லோக்கல் கேபிளைத் திறந்தால் 'புலி உறுமுது... புலி உறுமுது’ பாடல் பின்னணியில் ஒருவர் நடந்து வர, 'அண்ணனுக்கு இனிய பிறந்த நாள் வாழ்த்துகள்’ என்கிறார்கள். 'மாசமா... ஆறு மாசமா...’ பாடலில் இருவர் கை கோத்து நிற்க... கல்யாண வாழ்த்து சொல்கிறார் கள். இன்னொரு பக்கம் நெட்டில், மொபைலில் ஷூட் பண்ணி தெரு முக்கில் எடிட் செய்யப்பட்ட ஏகப்பட்ட வீடியோக்களை ஏற்றி கேப் விடாமல் ரகளை பண்ணுகிறார் கள். ஆளாளுக்கு விளம்பரத்தில் இறங்கி விட்டதால் பலருக்கு என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை. அதனாலேயே கிசுகிசு கிளப்பிவிடுவது, லிப் கிஸ் அடிப் பது, அரை நிர்வாண போஸ் கொடுப்பது என சினிமா விளம்பரங்களின் எல்லை எகிறிக்கொண்டே இருக்கிறது. 

சென்னை வந்த புதிதில் வேலை இல்லாததால், ஓவியரான செல்வம் சித்தப்பாவைப் பார்க்க தினமும் போய்விடுவேன். சித்தப்பா ஒரு விளம்பர பேனர் கம்பெனியில் வேலை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தார். அப்போது ஹோர்டிங்குக்குஎல்லாம் தடை இல்லை. கையால் விளம்பர போர்டுகள் எழுதும் வேலைகளுக்குக் கிட்டத்தட்ட இறுதிக் காலகட்டம்போல் இருந்தது அப்போது. மவுன்ட் ரோட்டில் மிகப் பெரிய ஹோர்டிங் ஏற்றி, சாரம்கட்டி நள்ளிரவில் நாலைந்து பேர் தொங்கிக்கொண்டு வரைந்துகொண்டு இருப்பார்கள். எனக்கு அந்தக் காட்சியைப் பார்க்கும் கணம் பக்கென்று இருக்கும். உடல் முழுக்க பெயின்டோடு அதிகாலை யில் கீழே இறங்கி கையைத் துடைத்துக்கொண்டு இருப்பவர்களை அவ்வளவு ஆச்சர்யமாகப் பார்த்திருக்கிறேன். அப்புறமாக அந்த வழியாக வரும்போது பளபளவென அந்தப் பலகை நிற்பதையும் ஏராளமான விழிகள் அதைப் பரவசமாகப் பார்த்துப் போவதையும் காணும்போது ஒவ்வொரு விளம்பரத்துக்குப் பின்னும் இருக்கும் பெயர்தெரியா உயிர்களை நினைத்துக்கொள்வேன். அப்புறம் எல்லாம் கம்ப்யூட்டர் மயமாகிவிட்டன. 'சிப்பி டெய்லர்’ போர்டில் மைக்கேல் ஜாக்சனை அவ்வளவு நளினமாக வரைந்து வைத்தவரும், 'மணி சலூன்’ போர்டில் ரகுவரனைத் தேர்ந்தெடுத்து வரைந்து வைத்தவரும், 'நளினி சில்க்ஸ்’க்கு மாதவி முகத்தை உதட்டுச் சுழிப்போடு அப்படி ஒரு காவியமாக வரைந்து வைத்தவரும் 'விடியல் இசையக’த்துக்கு ராஜாவையும் ரஹ்மானையும் கறுப்பு வெள்ளை ஆர்மோனி யக் கட்டைகளாலேயே வரைந்தவரும் இப்போது எங்கிருக்கிறார்கள்? என்ன செய்கிறார்கள்? 

நம் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் ஒரு 'பவர் ஸ்டார்’ இருக்கிறார். அவரவரின் எல்லைக்கு உட்பட்டு ஏதேனும் ஒரு விளம்பரம் எல்லோருக்கும் தேவைப்படுகிறது. அடிக்கிற கலரில் பூப்போட்ட சட்டை போட்டுக்கொண்டு போவதில் இருந்து கன்னத்தை மறைத்து திடீரென 'விருமாண்டி’ மீசைக்கு ட்ரை பண்ணுவது வரை ஏதேனும் கவன ஈர்ப்பு தேவைப்படுகிறது. நடுரோட்டில் நாய் குரைக்கிற மாதிரி பைக் ஹாரன் வைத்துக்கொண்டு பறக்கவைக்கிறது. ஒவ்வொரு நகத்துக்கும் ஒவ்வொரு கலரில் நக பாலீஷ் போட்டு, லோ-ஹிப்பில் பெல்லி ஸ்டட் போட வைக்கிறது. உப்பு பெறாத விஷயத்தை எல்லாம் மணிக்கணக்கில் பேசவைக்கிறது. புதிதாக லாஞ்ச் ஆகியிருக்கிற மாமரத்து மாரியம்மனைப் பிரபலமாக்க, மரமெல்லாம் பால் வடிவதாகக் கிளப்பிவிட வைக்கிறது. கடவுள் வரைக்குமே ஒரு 'பவர் ஸ்டார்’ டச் தேவைப்படுகிறது.

''திறமையெல்லாம் விடுப்பா... அவன் மார்க் கெட்ல புலிக்கரடி... அரை மணி நேரம் பேசினான்னா அவனையே வித்துருவான். விளம்பரம் பண்ணிக்குறவன்தான் தடதடனு முட்டித் தூக்கிட்டுப் போயிட்டே இருக்கான்...'' எனப் புலம்பும் எத்தனை நண்பர்கள் இருக்கிறார்கள்? இங்கே மரம் நடுவதைச் சொல்வதற்குக்கூட விளம்பரங்கள் வேண்டி இருக்கிறது இல்லையா?

ஒரு முறை திருவண்ணாமலை போயிருந்தபோது, மலை உச்சியில் குடிசை போட்டு வசிக்கிற நாராயண சாமியைப் பார்க்க நண்பர் அழைத்துப் போனார். ஏழெட்டு கிலோ மீட்டர்போல மூச்சிரைக்க ஏறி அவர் குடிசையை நெருங்கும்போது எங்களை நோக்கி 'சரேல் சரேல்ல்ல்’ எனக் கற்கள் பறந்து வந்தன. தெறித்து ஓடி பதுங்கிக்கொண்டோம். ''சாமி கோவமா இருக்கு... இருங்க...'' என்றார் நண்பர். கொஞ்ச நேரம் கழித்து படுத்த வாக்கில் நகர்ந்துபோனோம். எங்களைக் கண்டதும் பயங்கரக் கோபமாகி, ''டேய்... உங்களையெல்லாம் பாக்க வேணாம்னுதானே இங்க வந்து உக்காந்திருக்கேன்... எதுக்கு வர்ற... போ... போயிரு...'' என சாமி கத்தினார். மறுபடி அவர் கற்களை வீச, கொண்டுபோயிருந்த ஆப்பிளை உருட்டிவிட்டு ஓடிவந்தோம். ''சாமி அப்பிடித்தான்... யாரையும் பாக்கவே விரும்ப மாட்டாரு... அவர்ட்ட திட்டு வாங்குனதே பெரிய விஷயம்...'' என்றார் நண்பர். விளம்பர வெளிச்சமே வேண்டாம் என ஓடி ஒளிகிறவர்களுக்கும் விளம்பரம் கொடுத்துக்கொண்டே இருக்கிறது இந்த உலகம்.

சிதம்பரம் பக்கம் காரில் போய்க்கொண்டு இருந்தபோது, ''இங்க ஒரு பாட்டி இட்லி சுட்டு விக்கும்... செம ஃபேமஸு... வா போவோம்...'' என ஒரு நண்பர் அழைத்துப்போனார். போனால் தெரு ஓரமாக ஒரு பாட்டி இட்லி சுட்டு விற்க, எக்கச்சக்க கூட்டம் கும்மிக்கொண்டு இருந்தது. ''இந்த ரூட்ல போறவங்க வர்றவங்க எல்லாரும் இங்க வந்துருவாங்க. எப்பிடியோ இந்த ருசி பரவி, சென்னை வரைக்கும் பாட்டி ஃபேமஸ் ஆகிருச்சு...'' என்றார் நண்பர். இப்படித்தான் ஒரு முட்டுச் சந்தில் டாக்டர் அருண்பிரசாத் நடத்தும் சின்ன க்ளினிக்கில் அவ்வளவு கூட்டம் எப்போதும் காத்திருக்கும். ஒருமுறை பஸ் ஸ்டாண்ட் ஸ்க்ரீன்களில் போடுவதற்கு ஒரு விளம்பரம் எடுக்கலாமா என அவரிடம் கேட்டதற்குச் சொன்னார், ''அதெல்லாம் வேணாங்க... நம்ம வேலை நல்லாயிருந்தா எல்லாரும் வருவாங்க... இங்க இருக்கறவங்கள்லாம் விளம்பரம் பார்த்துட்டா வந்தாங்க. நம்ம வொர்க்தாங்க நமக்கு விளம்பரம்!''

அன்றைக்கு கோட்டூர்புரத்தில் இருந்து ஆட்டோவில் வந்துகொண்டு இருந்தபோது வழியில் மெட்ரோ ரயில் வேலைகளுக்காகப் போட்டு இருக்கும் இரும்புப் பலகையெல்லாம் போஸ்டர்கள். அதில் இருந்த வாசகங்களைப் பார்த்ததும் ஃப்ரீஸாகிவிட்டேன். 'கெட்டாலும் மேன் மக்கள் மேன் மக்களே... ஒரு லட்சம் கோடி ஊழல் சதியை உடைத்துவிட்டு வெளி வந்த அண்ணனே...’ என அடிக்கப்பட்ட போஸ்டரில் கோட் சூட்டில் அந்த அரசியல் புள்ளி 'நீங்களும் வெல்லலாம் ஒரு கோடி’ சூர்யா மாதிரி நிற்கிறார்.

உடனடியாக செந்திலின் கீச்சுக் குரல் கேட்டது... 'ஒரு வெளம்பரம்..!’ 

Booma Eswaramoorthy.... Poem

பூமா ஈஸ்வரமூர்த்தி

இந்த மழையில் நனைந்துகொண்டே
உன்னிடம் மட்டும்
சொல்வதற்கென்று
ரத்தம் வழியும் ஞாபகங்களைச்
சேர்த்துவைத்திருக்கிறேன்..... வா!’

Rain Kiss a tamil poem

மழை முத்தம்

சொட்டு முத்தங்களால்
வாளியை நிரப்புகிறது
குட்டி மழை!

- தேனம்மை லஷ்மணன்

Abraham lincoln's letter to his son's teacher

''இன்றைய பெற்றோர்கள், தங்கள் பிள்ளைகளுக்குப் பாடங்கள் தவிர்த்து ஆசிரியர்கள் வேறு எதாவது கற்பிக்க வேண்டும் என விரும்புகிறார்களா?''

 ''இன்றைய பெற்றோர் விரும்புகிறார்களோ இல்லையோ, ஒரு பிரபலமான அப்பா தன் மகனின் பள்ளி ஆசிரியருக்கு எழுதிய இந்தக் கடிதத்தின் சுருக்கத்தைப் படித்துப் பாருங்கள்...  

'உழைத்துச் சம்பாதிக்கும் ஒரு டாலர், உழைக்காமல் சம்பாதிக்கும் ஐந்து டாலரைவிட மதிப்பானது என்று அவனுக்குக் கற்றுக்கொடுங்கள்.

அவனுக்குத் தோல்வியை ஏற்றுக்கொள்ளவும் வெற்றியை அனுபவிக்கவும் கற்றுக்கொடுங்கள். அவனுக்குப் பொறாமைக் குணம் வந்துவிடாமல் கவனமாகப் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள்.

மௌனமாக ரசித்துச் சிரிப்பதன் ரகசியத்தையும் எதற்கெடுத்தாலும் பயந்து ஒளிவது கோழைத்தனம் என்பதையும் புரியவையுங்கள்.

புத்தகம் என்னும் அற்புத உலகின் வாசல்களை அவனுக்குத் திறந்து காட்டுங்கள். இயற்கையின் அதிசயத்தை ரசிக்கவும் அவனுக்குக் கற்றுக்கொடுங்கள்.

ஏமாற்றுவதைவிடத் தோல்வி அடைவது மேலென்று புரியவையுங்கள். மென்மையானவர்களிடம் மென்மையாகவும் முரடர் களிடம் கடினமாகவும் அணுகுவதற்குப் பயிற்சி கொடுங்கள்.

கும்பலோடு கும்பலாகக் கரைந்துவிடாமல் எந்தச் சூழலிலும் தனது சொந்த நம்பிக்கையின்படி சுயமாகச் செயல்படும் தைரியத்தை அவனுக்குக் கற்றுக்கொடுங் கள்.

துயரமான வேளைகளில் சிரிப்பது எப்படி என்றும் கண்ணீர்விடுவதில் தவறு இல்லை என்றும் கற்றுக்கொடுங்கள்.

அவன் தன் மீதே மகத்தான நம்பிக்கை வைக்க வேண்டும். அப்போதுதான் மனித குலத்தின் மீது அவன் நம்பிக்கை கொள்வான்.

இவற்றில் உமக்கு எவை எல்லாம் சாத்தியமோ அவற்றை எல்லாம் அவனுக் குக் கற்றுக்கொடுங்கள்.

அவன் மிக நல்லவன், என் அன்பு மகன்!’ என்று முடிக்கிறார்.

அந்தப் பிரபலம், அமெரிக்காவின் முன்னாள் ஜனாதிபதி ஆபிரஹாம் லிங்கன்!'

Navish Senthilkumar's A tamil poem... About summer

இந்தக் கோடை ஏன் சிலரை மட்டும் சுடுகிறது?

 

ஆறு பேர் அமரக்கூடிய
பெரிய ரக மகிழ்வுந்தொன்று
சிக்னலில் நிற்கிறது

குழந்தையோடு
பிச்சை எடுக்கும் பெண்ணொருத்தி
மூடியிருக்கும்
அந்த வண்டியின்
கண்ணாடியைத் தட்டுகிறாள்

'இல்லை போ’ என்ற
சைகை மட்டுமே கிடைக்க
தட்டிக்கொண்டே இருக்கிறாள்...

வாகனத்தில் உள்ளே இருந்த
குழந்தையன்று
இவள் கையிலிருக்கும்
குழந்தையைப் பார்த்துப்
புன்னகைத்தபடியே
உதடுகளைக் குவித்துக்கொண்டு
கண்ணாடியை நோக்கி
வருகிறது...

வெளியிலிருக்கும் குழந்தை
கண்ணாடியில்
கன்னம்வைக்கும் தருணத்தில்
உள்ளே இருக்கும் குழந்தையை
இழுத்துக்கொள்கிறாள்
ஒரு பெண்மணி

பச்சை விளக்கு எரிந்ததும்
நகரும் அந்த வண்டியின் பின்னால்
'No Hand Signal’ என எழுதப்பட்டிருக்கிறது

ஆனாலும்
கையசைத்து வழியனுப்புகிறது
கையிலிருக்கும்
குழந்தை.

- நாவிஷ் செந்தில்குமார்

Kovai na. ki. prasath's poem... Compassion...

பரிவு 

குழந்தைகளைக்
கூட்டிக்கொண்டு
மருத்துவமனை
செல்லும்போதெல்லாம்
குழந்தைகள் கூடவே
எடுத்து வந்துவிடுகிறார்கள்
உடைந்த பொம்மைகளை.

- கோவைநா.கி.பிரசாத்

Anantha vikadan.. Valai paayuthe.... samples

ஆனந்த விகடன்

வலைபாயுதே! சில samples

சாய்னா  பட்டம் வென்றார், விஜயகாந்த் பாராட்டு....
# ஏ  புள்ள! தி லாஸ்ட் கோல் வாஸ் ஆவ்சம்.... 


இஸ்லாமியர்களை போல எல்லா பெண்களும் பர்தாஅணியவேண்டும் .... மதுரை ஆதினம்.....

# நீ முதல்ல சட்டைய போடு...

அம்மா, அப்பா சண்ட போட்ட அடுத்து நம்மள தான் டார்கெட் பண்ணுவாங்கன்னு தெரிஞ்சுகிட்டு முன் கூட்டியே தூங்க போய் விடுபவனே சிறந்த மகன்....

புதுகோட்டையில் நான்  தனியாளாக நிற்கிறேன் - விஜய் காந்த்.... 
# நில்லுங்க கேப்டன், அந்த பக்கம் வந்த நான் உங்கள எத்திகிறேன்....


பீரு எது, பிராந்தி எதுன்னு தெரியாத பொண்டாட்டிய வச்சிட்டு நான் படர பாடு இருக்கே... அபப்பா...

# ஒரு பாட்டில் முழுசா குடிக்கறீங்க!...

கை குழந்தையை தூக்கிட்டு சினிமாக்கு போறதும், காதலிகிரவனை கூட்டிகிட்டு டாஸ்மாக் போறதும் ஒன்னுதான்...

குழந்தைகளுக்கு குழந்தைகளே தடையாக இருகின்றன.... நான் நடுவுலேதான் படுப்பேன்...

ஐந்தில் வளையாதது அதிமுக வில் சேர்ந்தால் வளையும்....

திடீர் என ஒருவன் நூறு எதிரிகளை சம்பாதிக்க சிக்னலில் வண்டி ஆப் ஆவதே போதுமானது...

கலைஞரிடம் இருக்கும் பெருந்தன்மை ஜெயலலிதாவிடம் இல்லை... விஜய காந்த்...

நல்ல கேளுங்க கேப்டன் 9.30க்கே க்ளோஸ் பண்றாணுக...

ரெண்டு குழந்தைக இருக்கிற வீட்டுக்கு ஒரு பொம்மை வாங்கீட்டு போறவன் தீவிரவாததை ஊக்குவிப்பவனகதான் இருப்பான்...

உணமை சொன்னால் ஓரராயிரம் கேள்வி கேட்பதும்,

பொய் சொன்னால் உடனே நம்புவதும் மனைவி மட்டும் தான்....

குடிபழக்கம் ஆரோக்யதுக்கு கேடு... கேப்டன்....

# அப்புடியே பாத்துடிருண்ட எப்படி? சீக்கிரம் மூடிய தெரங்க....

என்னை ஒரு அமைச்சர் போல் வைத்துள்ளார் அம்மா... சரத்.

# புரியுது... மதிக்கிறதே இல்லையா?

வாழ்க்கையே ஒரு வட்டம்னு ஒரு கட்டத்துக்கு மேலதான் தெரிய வருது...

கனமான பொருட்களை கூட்டாக தூக்கும் வேளையில் நமக்குள் இருக்கும் நடிகன் வெளிபடுவான்....

ஒரு சண்டையை ஆரம்பிக்க மட்டுமே காரணம் தேவை, பழைய நினைவுகள் வழி நடத்திகொள்ளும்    

எக்ஸ் கியூஸ் மீ’ என்ற வார்த்தை 'நகருடா டே’ என்ற டோனிலேயே பல பெண்களால் சொல்லப்படு கிறது!

குழந்தையை அம்மா நீண்ட நேரம் திட்டினால், அது குழந்தையை அல்ல என்று புரிந்து கொள்பவன் புத்திசாலி.

தமிழக அரசே ஒன்று ஊத்தி கொடுப்பதை நிறுத்து... இல்லை ஊத சொல்லி பிடிப்பதை நிறுத்து....

எந்த பெண்களை நம் சந்தோசத்திலும், துக்கத்திலும் அதிகம் பங்கெடுக்க வேண்டும் என்று விரும்பினோமோ, அவர்களே அவற்றை அதிகம் தருகிறார்கள்....

குழந்தைகளிடம் மட்டும் தான், கோபமான முத்தத்தை பெற முடியும்....

தனது பழைய வாழ்க்கையை டெரராக காண்பிப்பதில் அதனை பெருமை ஆண்களுக்கு....

One Sample of Sherlock Holmes Short Story.... Sir Arthur Conan Doyle

Sherlock Holmes
Short Stories
Sir Arthur Conan Doyle

The Speckled Band

1

Helen's Story

At the time of this story, I was still living at my friend
Sherlock Holmes's flat in Baker Street in London. Very
early one morning, a young woman, dressed in black,
came to see us. She looked tired and unhappy, and her
face was very white. 'I'm afraid! Afraid of death,
Mr Holmes!' she cried. 'Please help me! I'm not thirty
yet and look at my grey hair! I'm so afraid!'  

'Just sit down and tell us your story,' said Holmes
kindly.
'My name is Helen Stoner,' she began, 'and I live
with my stepfather, Dr Grimesby Roylott, near a
village in the country. His family was once very rich,
but they had no money when my stepfather was born.
So he studied to be a doctor, and went out to India. He
met and married my mother there, when my sister Julia
and I were very young. Our father was dead, you see.'
'Your mother had some money, perhaps?' asked
Sherlock Holmes.
'Oh yes, mother had a lot of money, so my
stepfather wasn't poor any more.'
'Tell me more about him, Miss Stoner,' said Holmes.
'Well, he's a violent man. In India he once got
angry with his Indian servant and killed him! He had
to go to prison because of that, and then we all came
back to England. Mother died in an accident eight
years ago. So my stepfather got all her money, but if
Julia or I marry, he must pay us £250 every year.'
'And now you live with him in the country,' said
Holmes.
'Yes, but he stays at home and never sees anybody,
Mr Holmes!' answered Helen Stoner. 'He's more and
more violent now, and sometimes has fights with the
people from the village. Everybody's afraid of him
now, and they run away when they see him. And
they're also afraid of his Indian wild animals which 

run freely around the garden. A friend sends them to
him from India. And the animals are not the only wild
things in the garden; there are also gipsies. My
stepfather likes these wild people, and they can come
and go where they like. Poor Julia and I had very
unhappy lives. We had no servants. They always left
because they were afraid of my stepfather, and we had
to do all the work in the house. Julia was only thirty
when she died, and her hair was already grey, like my
hair now.'
'When did she die?' asked Sherlock Holmes.
'She died two years ago, and that's why I'm here. We
never met anybody in the country, but sometimes we
visited some of my family who live near London. There
Julia met a young man who asked to marry her. My
stepfather agreed, but soon after this she died.' Miss
Stoner put her hand over her eyes and cried for a
minute.
Sherlock Holmes was listening with his eyes closed,
but now he opened them and looked at Helen Stoner.
'Tell me everything about her death,' he said.
'I can remember it all very well. It was a terrible
time!' she answered. 'Our three bedrooms are all
downstairs. First there is my stepfather's room. Julia's
room is next to his, and my room is next to Julia's. The
rooms all have windows on the garden side of the
house, and doors which open into the corridor. One
evening our stepfather was smoking his strong Indian 

cigarettes in his room. Julia couldn't sleep because she
could smell them in her room, so she came into my
room to talk to me. Before she went back to bed, she
said to me, "Helen, have you ever heard a whistle in
the middle of the night?"
I was surprised. "No," I said.
"It's strange," she said. "Sometimes I hear a whistle,
but I don't know where it comes from. Why don't you
hear it?"
I laughed and said, "I sleep better than you do." So
Julia went to her room, and locked the door after her.'
'Why did you lock your doors?' asked Sherlock
Holmes.
'We were afraid of the wild animals, and the gipsies,'
she answered.
'Please go on,' said Holmes.
'I couldn't sleep that night. It was a very stormy
night, with a lot of wind and rain. Suddenly I heard a
woman's scream. It was my sister's voice. I ran into the
corridor, and just then I heard a whistle, and a minute
later the sound of falling metal. I didn't know what it
was. I ran to my sister's door. She opened it and fell to
the ground. Her face was white and afraid, and she
was crying, "Help me, help me, Helen, I'm ill, I'm
dying!" I put my arms around her, and she cried out in
a terrible voice: "Helen! Oh my God, Helen! It was the
band! The speckled band!" She wanted to say more,
but she couldn't. I called my stepfather, who tried to 

help her, but we could do nothing. And so my dear,
dear sister died.'
'Are you sure about the whistle and the sound of
falling metal?' asked Holmes.
'I think so,' answered Helen. 'But it was a very wild,
stormy night. Perhaps I made a mistake. The police
couldn't understand why my sister died. Her door was
locked and nobody could get into her room. They
didn't find any poison in her body. And what was "the
speckled band"? Gipsies wear something like that
round their necks. I think she died because she was so
afraid, but I don't know what she was afraid of.
Perhaps it was the gipsies. What do you think,
Mr Holmes?' 

Holmes thought for a minute. 'Hmm,' he said.
'That is a difficult question. But please go on.'
'That was two years ago,' Helen Stoner said. 'I have
been very lonely without my sister, but a month ago a
dear friend asked me to marry him. My stepfather has
agreed, and so we're going to marry soon. But two
days ago I had to move to my sister's old bedroom,
because some men are mending my bedroom wall, and
last night I heard that whistle again! I ran out of the
house immediately and came to London to ask for
your help. Please help me, Mr Holmes! I don't want to
die like Julia!'
'We must move fast,' said Holmes. 'If we go to your
house today, can we look at these rooms? But your
stepfather must not know.'
'He's in London today, so he won't see you. Oh
thank you, Mr Holmes, I feel better already.' 

2

Holmes and Watson Visit the House

Holmes went out for the morning, but he came back at
lunch-time. We then went by train into the country,
and took a taxi to Dr Roylott's house. 'You see,' said
Holmes to me, 'our dangerous friend Roylott needs the
girls' money, because he only has £750 a year from his
dead wife. I found that out this morning. But the 

gipsies, the whistle, the band - they are more difficult
to understand, but I think I have an answer.'
When we arrived, Helen Stoner showed us the three
bedrooms. We saw her room first.
'Why are they mending your bedroom wall?' asked
Holmes. 'There's nothing wrong with it.'
'You're right,' she said. 'I think it was a plan to
move me into my sister's room.'
'Yes,' said Holmes. We went into Julia's room, and
Holmes looked at the windows carefully.
'Nobody could come in from outside,' he said. Then
he looked round the room. 'Why is that bell-rope
there, just over the bed?'
'My stepfather put it there two years ago. It's for
calling a servant, but Julia and I never used it because 

we didn't have any servants. He also put in that airvent
on the wall between his room and this one.'
Holmes pulled the rope. 'But it doesn't work,' he
said. 'How strange! And it's just over the air-vent.
That also is interesting. Why have an air-vent on an
inside wall? Air-vents are usually on outside walls.'
Then we went into Dr Roylott's room. Holmes saw
a large metal box near the wall.
'My stepfather keeps business papers in there,' said
Helen.
'Does he keep a cat in there too?' asked Holmes.
'Look!' There was some milk on a plate on top of the 

box. 'Now, Miss Stoner,' he said, 'I think your life is in
danger. Tonight my friend Watson and I must spend
the night in your sister's room, where you are sleeping
at the moment.'
Helen Stoner and I looked at him in surprise.
'Yes, we must,' he went on. 'We'll take a room in a
hotel in the village. When your stepfather goes to bed,
put a light in your sister's bedroom window and leave
it open. Then go into your old room and we'll get into
your sister's room through the window. We'll wait for
the sound of the whistle and the falling metal.'
'How did my sister die, Mr Holmes? Do you know? 

Please tell me!' said Helen. She put her hand on
Sherlock Holmes's arm.
'I must find out more before I tell you, Miss Stoner.
Now goodbye, and don't be afraid,' replied Sherlock
Holmes.
We walked to the village, and Holmes said to me,
Tonight will be dangerous, Watson. Roylott is a very
violent man.'
'But if I can help, Holmes, I shall come with you,' I
said.
'Thank you, Watson. I'll need your help. Did you see
the bell-rope, and the air-vent? I knew about the airvent
before we came. Of course there is a hole between
the two rooms. That explains why Helen's sister could
smell Dr Roylott's cigarette.'
'My dear Holmes! How clever of you!' I cried.
'And did you see the bed? It's fixed to the floor. She
can't move it. It must stay under the rope, which is
near the air-vent.'
'Holmes!' I cried. 'I begin to understand! What a
terrible crime!'
'Yes, this doctor is a very clever man. But we can
stop him, I think, Watson.' 

3

Death in the Night

That night we went back to the house. When we saw
Helen Stoner's light, Holmes and I got in quietly
through the window. Then we waited silently in the
middle bedroom in the dark. We waited for three
hours and did not move. Suddenly we saw a light and
heard a sound from Dr Roylott's room. But nothing
happened, and again we waited in the dark. Then there
was another sound, a very quiet sound . . . Immediately
Holmes jumped up and hit the bell-rope hard.
'Can you see it, Watson?' he shouted. But I saw
nothing. There was a quiet whistle. We both looked up
at the air-vent, and suddenly we heard a terrible cry in
the next room. Then the house was silent again. 

'What does it mean?' I asked. My voice was shaking.
'It's finished,' answered Holmes. 'Let's go and see.'
We went into Dr Roylott's room. The metal box was
open. Roylott was sitting on a chair, and his eyes were
fixed on the air-vent. Round his head was a strange,
yellow speckled band. He was dead.
'The band! The speckled band!' said Holmes very
quietly. The band moved and began to turn its head.
'Be careful, Watson! It's a snake, an Indian snake -
and its poison can kill very quickly,' Holmes cried.
'Roylott died immediately. We must put the snake
back in its box.' Very, very carefully, Holmes took the
snake and threw it into the metal box. 

'But how did you know about the snake, Holmes?' I
asked.
'At first, Watson, I thought that it was the gipsies.
But then I understood. I thought that perhaps something
came through the air-vent, down the bell-rope
and on to the bed. Then there was the milk - and of
course, snakes drink milk. It was easy for the Doctor to
get Indian animals. And because he was a doctor, he
knew that this snake's poison is difficult to find in a
dead body. So every night he put the snake through the
air-vent, and it went down the bell-rope on to the bed.
Of course, nobody must see the snake, so every night
he whistled to call it back. The sound of metal falling
was the door of the metal box, which was the snake's
home. Perhaps the snake came through the air-vent
many times before it killed Julia. But in the end it killed
her. And Helen, too, nearly died because of this snake.
'But tonight, when I hit the snake on the rope, it was
angry and went back through the air-vent. And so it
killed the Doctor. I'm not sorry about that.'
Soon after this Helen Stoner married her young man
and tried to forget the terrible deaths of her sister and
stepfather. But she never really forgot the speckled
band. 

For further reading Kindly buy the book of  

Sherlock Holmes
Short StoriesSir Arthur Conan Doyle
retold by
Clare West
OXFORD UNIVERSITY PRESS

Intresting comedy children stories in tamil

source: http://www.koodal.com/jokes/stories.asp?id=178&title=monkey-medicine

குரங்கு வைத்தியம்

 

"குரு நாதா! இனிமேல் நாம் மருத்துவத் தொழில் செய்தால் என்ன?" எனக் கேட்டான், முட்டாள்.
"அதனால் நமக்கு என்ன பயன்?" என்று பரமார்த்த குரு கேட்டார்.
"பணம் கிடைக்கும். அத்துடன் புண்ணியமும் கிடைக்கும்" என்றான், மூடன்.
"அப்படியே செய்வோம்" என்றார் குரு.
"மனிதர்களுக்கு மட்டும்தானா?" என்று கேட்டான் மண்டு.
"மனிதர்க்கும் வைத்தியம் செய்வோம்; மாட்டுக்கும் செய்வோம்; குழந்தைக்கும் செய்வோம்; குரங்குக்கும் செய்வோம்!" என்றான் மட்டி.
பரமார்த்தரும் அவரது ஐந்து சீடர்களும் மருத்துவம் செய்யும் செய்தி ஊர் முழுதும் பரவியது.
காய்ச்சலால் அவதிப்பட்ட ஒருவன் வந்தான். அவன் உடலைத் தொட்டுப் பார்த்த மடையன், "குருவே! இவன் உடம்பு நெருப்பாகச் சுடுகிறது!" என்றான்.
"அப்படியானால் உடனே உடம்பைக் குளிர்ச்சி அடையச் செய்ய வேண்டும்!" என்றார் பரமார்த்தர்.
"அதற்கு என்ன செய்வது?" எனக் கேட்டான் முட்டாள்.
"இந்த ஆளைக் கொண்டுபோய்த் தொட்டியில் உள்ள தண்ணீரில் அழுத்தி வையுங்கள். ஒரு மணி நேரம் அப்படியே கிடக்கட்டும்" என்றார் குரு.
உடனே மட்டியும் மடையனும் அந்த நோயாளியைத் தூக்கிக் கொண்டு போய், தொட்டி நீரில் போட்டனர். முட்டாளும் மூடனும் மாற்றி மாற்றி அவனை நீரில் அழுத்தினார்கள்.
நோயாளியோ "ஐயோ, அம்மா!" என்று அலறியபடி விழுந்தடித்து ஓடினான்.
கொஞ்ச நேரம் கழித்து ஒரு கிழவி வந்தாள். "கண் வலிக்கிறது" என்றாள்.
"இப்போது நேரமில்லை. உண் கண்ணை மட்டும் தோண்டி எடுத்துக் கொடுத்து விட்டுப்போ. சரி செய்து வைக்கிறோம்!" என்றான் முட்டாள்.
கிழவியோ, "ஐயையோ" என்று கத்திக் கொண்டு ஓடினாள்.
சிறிது நேரம் சென்றது. "உடம்பெல்லாம் வெட வெட என்று நடுங்குகிறது என்றபடி ஒருவன் வந்தான்.
"சும்மா இருப்பதால்தான் ஆடுகிறது. உடம்பு முழுவதும் கயிறு போட்டுக் கட்டி விடுங்கள்! அப்போது எல்லாம் சரியாகிவிடும்" என்றார் பரமார்த்தர்.
முட்டாளும் மூடனும், வந்தவனை இழுத்துக் கொண்டு சென்று தூணில் கட்டி வைத்தனர்.
கட்டி வைத்த பிறகும் அவன் உடம்பு நடுங்குவதைக் கண்ட மட்டி, "குருதேவா! இது குளிரால் வந்த நோய். இது தீர வேண்டுமானால், இவன் உடம்பைச் சூடாக்க வேண்டும்!" என்றான்.
அதைக் கேட்ட முட்டாள் தன் கையிலிருந்த கொள்ளிக் கட்டையால் நோயாளியின் உடல் முழுவதும் வரிவரியாகச் சூடு போட்டான்.
வலி தாங்காத நோயாளி சுருண்டு விழுந்தான்.
"பல் வலி தாங்க முடியவில்லை. என்ன செய்வது?" என்று கேட்டபடி வேறொருவர் வந்தார்
"வலிக்கிற பல்லை எடுத்து விட்டால் சரியாகி விடும்" என்றார் பரமார்த்தர்.
சீடர்களோ, ஆளுக்குக் கொஞ்சமாக எல்லா பல்லையும் கத்தியால் தட்டி எடுத்துப் பொட்டலமாகக் கட்டிக் கொடுத்தனர்!
"இனிமேல் உனக்குப் பல்வலியே வராது!" என்றார் பரமார்த்தர்
சற்று நேரம் கழிந்தது. யானைக்கால் வியாதிக்காரன் ஒருவன் வந்தான்.
"உலகிலேயே இதற்கு இரண்டு வகையான வைத்தியம்தான் இருக்கிறது. நன்றாக இருக்கிற காலை வெட்டிவிட்டு, அந்த இடத்தில் யானையின் காலை ஒட்டி விட வேண்டும். இல்லாவிட்டால் அந்தக் காலுக்குச் சமமாக இந்தக் காலில் உள்ள சதையைச் செதுக்கி எடுத்து விட வேண்டும்!" என்றார் பரமார்த்தர்
யானைக்கால் வியாதிக்காரனோ, "காலை விட்டால் போதும்" என்று தப்பினான்.
"ஐயா! ஒரே இருமல். தொடர்ந்து இருமிக் கொண்டே இருக்கிறþன்" என்றபடி வேறு ஓர் ஆள் வந்தார். வாயைத் திறப்பதால்தானே இருமல் வருகிறது. வாயை மூடிவிட்டால் என்ன? என்று நினைத்தார், பரமார்த்தர். "இவர் வாயை அடைத்து விடுங்கள்!" என்று கட்டளை இட்டார்.
குருவின் சொல்படி, கிழிந்த துணிகளை எல்லாம் சுருட்டி, இருமல்காரனின் வாயில் வைத்துத் திணித்தான் மட்டி.
"என் ஆடு சரியாகத் தழை தின்னமாட்டேன் என்கிறது" என்றபடி ஒருவன் வந்தான். அந்த ஆட்டைக் கண்ட குரு, "தொண்டையில் ஏதாவது அடைத்துக் கொண்டு இருக்கும்" என்றார்.
"வாயைப் பெரிதாக ஆக்கிவிட்டால் போதும்" என்றான் மடையன்.
கத்தி ஒன்றைத் தூக்கிக் கொண்டு வந்தான், முட்டாள்.
அதைப் பிடுங்கி, ஆட்டை வெட்டப் போனான் மூடன்.
பயந்துபோன ஆட்டுக்காரன், ஆட்டை இழுத்துக் கொண்டு ஓட்டம் பிடித்தான்.
குருவும் சீடர்களும் வைத்தியம் என்ற பெயரில் கண்டபடி நடந்து கொள்வதைப் பற்றி எல்லோரும் பேசிக் கொண்டனர்.
பஞ்சாயத்தார் ஒன்று கூடி, குருவும் சீடர்களும் "இனிமேல் இந்த ஊருக்குள்ளேயே நுழையக் கூடாது" என்ற தண்டனையை வழங்கினர். 

தொப்பை கரைச்சான் லேகியம்!

திடீரென்று பரமார்த்தரின் தொப்பை பெரிதாகிக் கொண்டே போனது. உட்கார்ந்தால் நிற்க முடியவில்லை; நின்றால் உட்கார முடியவில்லை. இதைக் கண்ட சீடர்கள் மிகவும் கவலைப்பட ஆரம்பித்தனர்.
"குருவே! தினம் தினம் உங்கள் தொப்பை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வளர்ந்து கொண்டே போகிறதே! எங்களுக்கெல்லாம் பயமாக இருக்கிறது" என்றான் மட்டி.
"வயிறு இவ்வளவு பெரியதாய் இருக்கிறதே! ஒரு வேளை உங்களுக்குக் குழந்தை ஏதாவது பிறக்கப் போகிறதா?" என்று ஆச்சரியப்பட்டான், மூடன்.
"குருவே! இதை இப்படியே விட்டுவிடக் கூடாது. அப்புறம் ஒரு நாளைக்கு உங்கள் தொப்பை டமார் என்று வெடித்து விடும்!" என்று பயம் காட்டினான் மடையன்.
"ஐயையோ!" என்று அலறிய பரமார்த்தர், "இதற்கு என்ன செய்வது?" என்று கேட்டார்.
"சித்த வைத்தியர் யாரிடமாவது காட்டலாம்" என்று யோசனை சொன்னான் மண்டு.
"வைத்தியரிடம் போனால் நிறைய செலவாகும். அதனால் நாங்களே காட்டுக்குச் சென்று மூலிகைகள் பறித்து வருகிறோம். அதிலிருந்து ஏதாவது லேகியம் தயாரித்துச் சாப்பிட்டால், தொப்பை கரைந்து விடும்!" என்று வேறொரு யோசனை சொன்னான், முட்டாள்.
உடனே மூடன், கிடுகிடு என்று பரண்மேல் ஏறி, செல்லரித்துப் போன பழைய ஓலைச் சுவடிகளை எல்லாம் எடுத்துப் படித்துப் பார்த்தான்.
"குருவே! தொப்பை கரைச்சான் லேகியம் என்பது பற்றி இதிலே எழுதியிருக்கு! இதில் குறிப்பிட்டிருக்கும் செடிகளை நாங்கள் கொண்டு வருகிறோம்" என்றபடி கீழே குதித்தான்.
எப்படியாவது தொப்பை கரைந்தால் போதும் என்று நினைத்த பரமார்த்தர், "சீடர்களே! சீக்கிரம் புறப்படுங்கள். நிறைய லேகியம் தயாரித்தால் அதை மற்றவர்களுக்கும் விற்று விடலாம்" என்று அனுப்பி வைத்தார்.
காட்டுக்குச் சென்ற சீடர்கள், "தொப்பை கரைச்சான் மூலிகை" எது என்று தெரியாமல் விழித்தார்கள். அப்போது சற்றுத் தூரத்தில் முனிவர் ஒருவ ஒட்டிய வயிறுடன் தவம் செய்து கொண்டிருந்தார்.
அவரைக் கண்ட மட்டி, இவர் வயிறு இவ்வளவு ஒட்டி இருக்கிறதே என்று ஆச்சரியப்பட்டு அவரிடம் போனான்.
"முனிவரே! இந்தச் செடிகளில் தொப்பை கரைச்சான் செடி எது என்று தெரியுமா?" என்று பலமாகக் கத்தி அவரது தவத்தைக் கலைத்தான்.
கோபம் கொண்ட முனிவர், "எந்தச் செடி நாறுகிறதோ, அதுதான் நீ கேட்கும் செடி!" என்று வேண்டுமென்றே சொல்லி அனுப்பினார்!
முனிவர் சொன்னதை நம்பிய சீடர்கள், கண்ட கண்ட இலைகளையும் பறிக்க ஆரம்பித்தார்கள். சாப்பிட்டால் பல வியாதிகளை உருவாக்குகிற இலைகளை எல்லாம் பறித்து மூட்டை கட்டினார்கள்.
சீடர்கள் பறித்து வந்த இலைகளை மோந்த பரமார்த்தர், முகத்தைச் சுளித்தார். "நன்றாக நாறுகிறது! எப்படியும் என் தொப்பை கரைந்து விடும்!" என்று மகிழ்ந்தார். அதன்பிறகு, "சீக்கிரம் ஆகட்டும்! எல்லாவற்றையும் கலந்து அரைத்து வாருங்கள்" என்று கட்டளையிட்டார்.
முட்டாளும் மூடனும் இலைகளைத் துண்டு துண்டாகக் கிள்ளிப் போட்டனர். மட்டியும் மடையனும் கல்லில் வைத்து அரைக்க ஆரம்பித்தனர். அப்போது இலையில் இருந்து நாற்றம் வரவே, ஒருவர் மூக்கை இன்னொருவர் பிடித்துக் கொண்டு இன்னொரு கையால் அரைத்தனர்.
எல்லாவற்றையும் வழித்துச் சட்டியில் போட்டனர். அதை அடுப்பில் வைத்துக் காய்ச்சினான்.
அதன்பிறகு சீடர்கள் அனைவரும் லேகியத்தை உருண்டை பிடித்து எடுத்துக் கொண்டு குருவிடம் போனார்கள். "எங்கள் அருமை குருவே! இதோ, தொப்பை கரைச்சான் லேகியம் தயார்! உடனே இதைச் சாப்பிடுங்கள்" என்று பரமார்த்தரை வேண்டினார்கள்.
"பார்ப்பதற்குக் கொழ கொழ என்றும் கன்னங்கரேல் என்றும் இருந்த லேகியத்தைக் கண்டதுமே பரமார்த்தரின் முகம் பல கோணலாக மாறியது.
முட்டளிடமிருந்து ஓர் உருண்டையை வாங்கி மூக்கருகே கொண்ட போனார். அதிலிருந்து வந்த நாற்றம் அவர் வயிற்றைக் கலக்கியது.
"குருவே! யோசிக்காதீர்கள். நீங்கள் உயிர் வாழ வேண்டுமானால் உங்கள் தொப்பை கரைய வேண்டும். உங்கள் தொப்பை கரைய வேண்டுமானால் இதைச் சாப்பிட்டுத்தான் ஆக வேண்டும். வேறு வழியில்லை!" என்று கூறினான், மட்டி.
பரமார்த்தரும், வேறு வழியின்றி இரண்டு உருண்டைகள் விழுங்கினார்.
"குருவே! இதையும் சாப்பிட்டு விடுங்கள். அப்போதுதான் தொப்பை சீக்கிரம் கரையும்!" என்ற படி இன்னும் சில உருண்டைகளை அவர் வாயில் கட்டாயமாகத் திணித்தனர், முட்டாளும் மூடனும்.
பரமார்த்தர் தம் தொப்பையைக் கரைப்பதற்காக ஏதோ ஒரு லேகியம் சாப்பிடுவதாகக் கேள்விப்பட்ட ஊர் மக்களில் சிலர், தாங்களும் அந்த லேகியத்தைச் சாப்பிட ஆசைப்பட்டனர்.
அந்த நாட்டு அரசனுக்கும் பெரிய தொப்பை இருந்ததால், அவனும் பரமார்த்தர் தயாரித்த லேகியத்தை வாங்கிச் சாப்பிட்டு விட்டான்.
நேரம் செல்லச் செல்ல, எல்லோருக்கும் வயிற்றைக் கலக்கியது. "ஐயோ! என் தொப்பை வலிக்கிறதே!" என்று பரமார்த்தரும், மற்ற தொப்பைக்காரர்களும் அலற ஆரம்பித்தனர்.
தொப்பை கரைச்சான் லேகியம் என்று நினைத்து கண்டதையும் சாப்பிட்டதால், அனைவருக்கம் வயிற்றுப்போக்கு ஏற்பட்டு விட்டது. எல்லோரும் விழுந்தடித்துக் கொண்டு ஏரிக் கரைக்கு ஓடினார்கள்.
மன்னரின் நிலைமையும் மோசமாகி விடவே, பரமார்த்தர் மீது கோபம் கொண்டார்.
இத்தனைக்கும் காரணமான அந்தக் குருவைப் பத்து நாட்களுக்குச் சிறையில் அடைத்துப் பட்டினி போடுங்கள்!" என்று ஆணையிட்டான்.
சிறையிலிருந்து தள்ளாடியபடி அந்தக் குருவைக் கண்ட சீடர்களுக்கு வியப்பாகப் போயிற்று. முன்பு வீங்கியிருந்த அவரது தொப்பை இப்போது கரைந்து அளவாக இருந்தது.
"குருவே! நாங்கள் தயாரித்த லேகியம் தான் உங்கள் தொப்பையைக் கரைத்திருக்கிறது" என்று சீடர்கள் பெருமையோடு சொன்னார்கள்.
"லேகியமாவது, மண்ணாங்கட்டியாவது! சோறு தண்ணீர் இல்லாமல் பத்து நாட்கள் சிறையில் பட்டினி கிடந்தேன். அதுதான் இப்படி ஆகிவிட்டேன்!" என்றபடி பசிக் களைப்பால் சுருண்டு விழுந்தார், பரமார்த்தர்.